මුළු ජීවිත කාලේ ම මමත් එක්ක එකට ඉන්න පෙරුම් පුරාගෙන ඇවිත් ඉන්නේ ඔයා බව මට තේරුනේ ඔයාව මුලින් ම දැකපු මොහොතෙමයි.කිව්වේ නැති වුනාට ඒක ඔයාටත් එහෙම ම දැනුන බව මම දන්නවා.
එදා ඉඳන් ගෙවුන හැම තත්පරයක් ම මට අද වගේ මතකයි. අපි දෙන්නා වෙන් කරන්න කාටවත් බැරි වුනා. අව්ව, වැස්ස, රෑ,දවල් වෙනසක් නැතුව මම යන හැම තැනක ම ඔයා මගේ ලඟින් ම හිටියා හැමදාමත්.හැම මොහොතකදී ම,මගේ ඇස් මානයේ ම. පාරවල් දිගේ අපි දෙන්නා කොයි තරම් දුරක් ඇවිදගෙන යන්නැති ද.අරමුණක් ඇතුවත් නැතුවත්.
ඒත් .......ඒ අඳුරු මූසල හැන්දෑවේ අර කාලකන්නි තිරිසනා ඔයාව මගෙන් සදහට ම වෙන් කළා...........අද ඔයා ඉන්නේ කොහෙද කියන්නවත් මම දන්නේ නෑ.ඒ වුනාට කොහේ හිටියත් ඔයත් මම වගේ ම දුකෙන් පාලුවෙන් අපි දෙන්න ගේ ලස්සන අතීතය මතක් කර කර කඳුළු හෙලමින් ඉන්න බව මම හොඳට ම දන්නවා..
.
.
.
.
.
.
.
.
."අයියෝ...ළමයෝ...මේ කාමරේ හැටි.එදා ටොමියා උස්සන් ගිය සපත්තුවේ අනිත් එකත් තව ම ඇඳ යට"
Comments
Post a Comment